தமிழகத்திலுள்ள இலங்கை அகதிகளின் அவல நிலை

மாதம் 3000 ரூபாவினைக் கொண்டு வாழ்க்கை நடத்தும் மூன்று உறுப்பினர்களைக் கொண்ட இராஜ குமாரியின் குடும்பம் மிகவும் வறிய நிலையில் உள்ளது.
இந்த வருமானத்தில் ஒரு பாடசாலை ஆசிரியர் பல பிரச்சினைகளை சமாளிக்க வேண்டியுள்ளது.மாதாந்த வீட்டுச் செலவுகள் அவரது மகனது கல்வி, வீட்டு வாடகை மற்றும் அவசியமான செலவுகள் இதில் உள்ளன.

இந்த வருமானத்தை விட மேலதிகமாக இலங்கை தமிழ் அகதி என்ற ரீதியில் நல்லெண்ண அடிப்படையாக மாதாந்தம் அரசாங்கத்திடமிருந்து நிவாரண உதவிகளையும் பெறுகின்றார்.

அரசாங்கம் ஒருவருக்கு 52 ரூபா வரையில் 12 கிலோ அரிசி மற்றும் சீனி, மண்ணெண்ணை என்பவற்றையும் வழங்குகின்றது.

கடந்த இருமாதகாலமாக எவருக்கும் எந்த உதவிகளும் கிடைக்கவில்லை.

ஒரு மாதத்தில் ஒரு அகதிக்கு அரைக்கிலோ என்ற அடிப்படையில் ஒரு குடும்பத்திற்கு 2 கிலோ சீனியும் 5 லீற்றர் மண்ணெண்ணையும் கிடைக்கிறது.

இந்த வருமானமும், அரசாங்கத்தின் மானிய உதவியும் காரணமாக தற்போதைய பொருள் விலையேற்றத்தால் அவர் பாதிக்கப்படவில்லை.

வெங்காயம், உருளைக்கிழங்கு, தானியங்கள், கோழி இறைச்சி, மீன் என்பவற்றின் விலை அதிகரிப்பு காரணமாக எமது மாத செலவீனத்தில் 1000 ரூபாவை மேலதிகமாக இழக்க வேண்டியுள்ளதாக அவர் கூறுகின்றார்.

நிலமை இவ்வாறிருப்பினும் குடும்பச் செலவை சமாளிக்கவென அரசாங்கம் குடும்பத்தலைவருக்கு 400ரூபாவும், குடும்பத்தில் 12 வயதுக்கு மேற்பட்டவருக்கும் மற்றும் வயது வந்தவருக்கும் 288 ரூபாவையும், முதல் குழந்தைக்கு 180 ரூபாவையும், 12வயதுக்கு குறைவான குழந்தைகள் இருப்பின் ஒவ்வொருவருக்கும் அதற்குப் பிறகு 90 ரூபாவையும் அரசாங்கம் மாதாந்தம் வழங்கி வருகின்றது.

இவ்வாறு அரசாங்கம் எமக்கு உதவுகின்ற போதும், எங்களது உணவில் அரிசியைப் போன்று முக்கியமான இடத்தைப் பிடித்துள்ள சீனி மற்றும் கோதுமை மாவை அதிகமாக உட்கொள்ளும் வழக்கம் காரணமாக இந்த நிலைமையை எம்மால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் உள்ளது. அண்மைய காலங்களில் ஒரு கிலோ கோதுமை மாவின் விலை 12 ரூபாவில் இருந்து 20 ரூபாவினால் அதிகரிக்கப்பட்டிருப்பதையும் இராஜகுமாரி சுட்டிக்காட்டினார்.

5 பிள்ளைகளுடன் வாழும் பி.மரியா எனும் மற்றொரு அகதியின் பிரச்சினை இதற்குச் சமமாக இதைவிட சற்று கூடுதலாகவன்றி குறைவாகக்க காணப்படுகின்றது.

எமது குடும்பத்தின் சீனி மற்றும் எண்ணெய் என்பவற்றின் நுகர்வு வெகுவாக குறைவடைந்துள்ளது என அவர் தெரிவித்தார்.

ஒரு மாதத்திற்கான எமது சீனியின் பாவனையை 30 கிலோவில் இருந்து 15 கிலோவாக சரி பாதிக்கு குறைத்துள்ளோம். எண்ணெயின் பாவனையையும் அவ்வாறே மட்டுப்படுத்தியுள்ளோம் என அவர் கூறினார்.

இந்த நிலைமையின் காரணமாக இக்குடும்பம் நகைகளை அடகு வைக்கும் நிலைக்கு செல்ல வேண்டியிருப்பதாக வீட்டின் நிர்வாகங்களைக் கவனிக்கும் ஒருவர் கூறினார்.

இந்தக் கணிப்பீடு அரச்சனூர் முகாமில் வாழும் ஒரே வாழ்க்கைத் தர நிலையினைக் கொண்ட !35 குடும்பங்களின் 620க்கும் மேற்பட்ட உறுப்பினர்கள் மத்தியில் மேற்கொள்ளப்பட்டது.

அநேகமாக அவர்களின் பிரச்சினைகள் ஒரே மாதிரியானவையாக இருந்தமையால் அவர்களின் கோரிக்கையும் ஏறத்தாழ ஒரே தன்மை கொண்டனவாகவே இருந்தன.

அரசாங்கம் அகதிளுக்கென இன்றும் கூடுதலான பொருட்களை பொது விநியோக முறையின் கீழ் விநியோகிக்க வேண்டுமென அவர்கள் விரும்பினர்.

இது குறித்து அகதி முகாம் தலைவரான ஜே.பெனிற்டோ கூறுகையில், மண்ணெண்ணெய் விநியோகத்தை அரசாங்கம் இரட்டிப்பாக்கி வழங்குமாயின் (10 லீற்றராக) அது எமக்கு பெரிய உதவியாக அமையும் என கூறினார்.

எரிபொருளுக்காக நாம் மண்ணெண்ணையிலேயே தங்கியுள்ளோம். இதில் சமையலுக்கான எரிவாயுவை நாம் கோரவில்லை என்பது அவரது வாதமாக இருந்தது.

அரசாங்கம் கூதலாக சீனியை வழங்க முன்வர வேண்டும். ஒரு குடும்பத்துக்கு ஒரு கிலோ சீனி என்ற அறிவிப்பை அரசாங்கம் கைவிட வேண்டும் என்பதும் அவரது கோரிக்கை.

கோதுமை மா, சமையல் எண்ணெய் மற்றும் தானியங்களையும் விநியோகப்பட்டியலில் சேர்க்க வேண்டுமெனவும் அகதிகள் கோரிக்கை விடுத்தனர்.

அகதிகள் எதிர் கொண்டுள்ள நெருக்கடியை அரசாங்கம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும் என்றும் அவர் தெரிவித்தார்.



Lankan refugees in TN want more



R. Rajakumari’s is a three-member family that lives on Rs.3,000 a month in Erode.
Within the income, the school teacher has a lot of things to take care of: monthly household expenses, her son’s education, house rent and also exigencies.

In addition to the income, she gets a monthly, subsidised ration from the state government by virtue of her Sri Lankan Tamil refugee status.

The government provides 12 Kg. of rice per person at 52 paise per Kg. and also sugar and kerosene.

The last two, however, do not carry any subsidy.

A refugee gets half a Kg. of sugar per month subject to a maximum of two kg per family and five litres of kerosene per month per family.

The income and the government grant have, however, not insulated her from price rises.

“The rise in prices of onions, potatoes, greens, chicken and fish has forced the family suffer a Rs. 1,000 deficit budget,” she says.

This is despite the government also providing a monthly monetary grant of Rs. 400 to the head of a family, Rs. 288 for each adult and child over 12 years, Rs. 180 for the first child, if it is below 12, and Rs. 90 for each of the other children.

“Though the government helps us, we are unable to cope with the situation because we use more sugar and maida, which forms as important a place as rice in our diet,” she says.

Ms. Rajakumari points out that the price of maida alone has gone up from Rs. 12 to Rs.20 a kg in the recent past.

For B. Marina, another refugee with five children, the story is more or less the same.

She says the family has reduced its consumption of sugar and oil. “We have halved the sugar consumption from 30 to 15 Kg. a month, and also oil,” she says. This, however, has not helped her to make the ends meet.

The result: the family has been pawning jewellery to make up the deficit, the homemaker says.

The story of the 620-plus persons from 135 families in the Arachalur camp is no different.

As their sufferings are almost the same, so is their demand: They want the government to bring more items under the public distribution system for refugees.

The refugee camp leader, J. Benito, says it would be a great help if the government doubled the monthly kerosene ration from five litres to ten.

“Kerosene is the fuel we depend on, as we are not entitled to LPG,” he says. He also wants the government to distribute more sugar and remove the two Kg. a family cap. The refugee also wants maida, palm oil and pulses to be included in the distribution list.

Mr. Benito reasons that when they only get rice at a subsidised rate and everything else at prices others pay, the government can as well afford to distribute the other items.

He urges the government to make the move considering their refugee status.

(The Hindu)